Το πρώτο ξύπνημα στην Τύνιδα με βρήκε με καταπονημένα πλευρά από τις ανισόπεδες ξύλινες μπάρες κάτω από το κρεβάτι, αλλά και με μεγάλη όρεξη να εξερευνήσω την πόλη. Ντύθηκα γρήγορα και ζήτησα οδηγίες για το κοντινότερο σούπερ μάρκετ. Πριν πάω κάτω, είχα στο μυαλό κάτι σαν "Καλησπέρα, καλησπέρα. Τα σαγηνευτικά σοκάκια...". Κατέβηκα. Όχι. Η κατάσταση στο δρόμο είναι τόσο χαοτική που ακούς συνέχεια κόρνες, βλέπεις παντού αμάξια να παραβιάζουν όλους τους κώδικες ταυτόχρονα και ανθρώπους κάπου στο ενδιάμεσο. Μετά το σοκ, συνέχισα να περπατώ αμέριμνος και τους παραδέχτηκα. Έστω ότι έχουμε δύο αντίθετα ρεύματα κυκλοφορίας χωρίς διαχωριστική μπάρα και ένα αυτοκίνητο θέλει να στρίψει αριστερά για να μπει σε παράδρομο του αντίθετου ρεύματος. Σαράντα μέτρα πριν τον παράδρομο θα μπει στο αντίθετο ρεύμα θα περάσει ανάμεσα από τα διερχόμενα οχήματα και μετά θα στρίψει. Εκεί πάνω στα γέλια μου άρχισα να ακούω δυνατή αραβική μουσική και φαντάστηκα πως θα είναι γάμος, πανηγύρι ή κάτι τέτοιο. Ήταν το σούπερ μάρκετ!
Μέσα και έξω από τον χώρο υπήρχε πλούσια μουσική επένδυση ενώ στο εσωτερικό κάποιοι καταναλωτές τραγουδούσαν ταυτόχρονα. Αγόρασα όλα τα απαραίτητα για τις πρώτες μέρες σε αρκετά χαμηλές τιμές, αλλά παρατήρησα πως τα εισαγόμενα προϊόντα και τα καθαριστικά είναι σε υψηλά, αναλογικά, επίπεδα. Οι σφουγγαρίστρες είναι ένα πανί που το σέρνεις σε ένα κοντάρι και οι παγωμένες μπύρες και τα ποτά είναι ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό. Σε ακτίνα περίπου 6 χιλιομέτρων δεν υπάρχει καμία πρόσβαση σε αλκοολούχα και όπου υπάρχει, είναι εφικτή μόνο μετά από επίδειξη διαβατηρίου. Σε ένα τέτοιο το μοναδικό επώνυμο ποτό που βρήκα ήταν το Campari (1000ml) στην προνομιακή τιμή των 68€. Κατά τ' άλλα, καπνίζουν όλοι παντού και συνέχεια. Καφέ, εστιατόρια (τυνησιακού τύπου), μπαρ ακόμα και μέσα στο αεροδρόμιο. Τώρα που το σκέφτομαι, λίγες μέρες πριν κι εμείς καπνίζαμε στα ίδια μέρη, οπότε ας μην υπερβάλω. Το εκπληκτικό είναι με τα ψωμιά τους. Ό,τι έχει να κάνει με αλεύρι είναι πεντανόστιμο και σχεδόν τσάμπα. Φρέσκα κρουασάν, μοσχοβολιστές μπαγκέτες, λαχταριστές πίτες και τραγανιστές τηγανίτες για ψίχουλα. Για το κομμάτι του φαγητού θα γράψω ξεχωριστό κείμενο. Γυρίζω σπίτι, ανοίγω το παράθυρο του δωματίου να δω την άχαρη περιοχή που μένω, και ακούω τη φωνή του Ιμάμη να καλύπτει τον ορίζοντα με μια ατμόσφαιρα αραβική. Κάπου εκεί άρχισα να καταλαβαίνω πως επιτέλους είμαι σε μία τελείως διαφορετική χώρα, με διαφορετική κουλτούρα και ιδιοσυγκρασία. Αυτό που ήθελα!
Μέσα και έξω από τον χώρο υπήρχε πλούσια μουσική επένδυση ενώ στο εσωτερικό κάποιοι καταναλωτές τραγουδούσαν ταυτόχρονα. Αγόρασα όλα τα απαραίτητα για τις πρώτες μέρες σε αρκετά χαμηλές τιμές, αλλά παρατήρησα πως τα εισαγόμενα προϊόντα και τα καθαριστικά είναι σε υψηλά, αναλογικά, επίπεδα. Οι σφουγγαρίστρες είναι ένα πανί που το σέρνεις σε ένα κοντάρι και οι παγωμένες μπύρες και τα ποτά είναι ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό. Σε ακτίνα περίπου 6 χιλιομέτρων δεν υπάρχει καμία πρόσβαση σε αλκοολούχα και όπου υπάρχει, είναι εφικτή μόνο μετά από επίδειξη διαβατηρίου. Σε ένα τέτοιο το μοναδικό επώνυμο ποτό που βρήκα ήταν το Campari (1000ml) στην προνομιακή τιμή των 68€. Κατά τ' άλλα, καπνίζουν όλοι παντού και συνέχεια. Καφέ, εστιατόρια (τυνησιακού τύπου), μπαρ ακόμα και μέσα στο αεροδρόμιο. Τώρα που το σκέφτομαι, λίγες μέρες πριν κι εμείς καπνίζαμε στα ίδια μέρη, οπότε ας μην υπερβάλω. Το εκπληκτικό είναι με τα ψωμιά τους. Ό,τι έχει να κάνει με αλεύρι είναι πεντανόστιμο και σχεδόν τσάμπα. Φρέσκα κρουασάν, μοσχοβολιστές μπαγκέτες, λαχταριστές πίτες και τραγανιστές τηγανίτες για ψίχουλα. Για το κομμάτι του φαγητού θα γράψω ξεχωριστό κείμενο. Γυρίζω σπίτι, ανοίγω το παράθυρο του δωματίου να δω την άχαρη περιοχή που μένω, και ακούω τη φωνή του Ιμάμη να καλύπτει τον ορίζοντα με μια ατμόσφαιρα αραβική. Κάπου εκεί άρχισα να καταλαβαίνω πως επιτέλους είμαι σε μία τελείως διαφορετική χώρα, με διαφορετική κουλτούρα και ιδιοσυγκρασία. Αυτό που ήθελα!
Η πρώτη βραδινή έξοδος είχε ήδη κανονιστεί και η περιέργεια ήταν στα ύψη. Bar/Restaurant με ζωντανή μουσική μου είπαν. "Le Boeuf Sur Le Toit". Έξω από το μαγαζί υπήρχαν ακριβά αυτοκίνητα, παρκαδόροι, πορτιέρηδες και άνθρωποι στο ίδιο ακριβώς ενδυματολογικό μοτίβο με μας. Πολύ όμορφος χώρος, χωρισμένος στα δύο, όπου στο ένα κομμάτι υπήρχε ρομαντικό concept και στο άλλο ένα μεγάλο μπαρ, τραπέζια και μια μικρή σκηνή για το συγκρότημα. Υπερβολική κάπνα, πανάκριβο φαγητό, πανάκριβα ποτά (20 δηνάρια για μια πίτσα και 6 για μια μπύρα έχουν τεράστια αγοραστική αξία εδώ, παρόλο που στο συνάλλαγμα δεν είναι σημαντικό ποσό) και πανέμορφες γυναίκες (οι γυναίκες που συνόδευα είχαν ανάμεικτες εντυπώσεις για τους Τυνήσιους). Δεν άργησε να γίνει αντιληπτό πως σε αυτό το μαγαζί δεν υπήρχαν μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα γεγονός το οποίο δεν άφησε την περιέργεια να χορτάσει και να πάρει την εικόνα που ζητούσε, αλλά για πρώτη βραδιά ήταν καλούτσικα. Highlight ήταν οι στιγμές που η μπάντα έπαιζε ροκ ή μεταλ κομμάτια και όλοι συμμετείχαν ενεργά, εκδηλώνοντας έντονα μια ένταση που προερχόταν από την πρόσφατη επανάσταση. Τα "Seven Nation Army" και "Killing in The Name Of" είχαν τροποποιημένους στίχους σχετικούς με αυτήν. Φοβερή δυναμική! Γνώρισα πάρα πολύ κόσμο και για άλλη μια φορά επιβεβαίωσα την εντύπωση που είχα από τις όσες φορές βρέθηκα στο εξωτερικό. Η συναναστροφή με νέα άτομα είναι κάτι απόλυτα υγιές, μπορεί να σημαίνει ερωτικό ενδιαφέρον όσο και κοινωνικό, και δε θα 'πρεπε να αποτελεί ταμπού. Μπορείς να μιλήσεις με οποιονδήποτε στην Τυνησία, η οποία θεωρητικά έχει περιορισμούς, αυστηρούς νόμους και είναι κάποια χρόνια πίσω, και δε μπορείς να το κάνεις στην Ελλάδα... Τουλάχιστον όχι νιώθοντας τόσο άνετα. Αντάλλαξα νούμερα με όλα σχεδόν τα άτομα και τα περισσότερα έχουν ήδη επικοινωνήσει για να βρεθούμε. Κάποια με σκοπούς πονηρούς και λυσσαλέους ("eeh good evening") και κάποια απλά για να τα πούμε. Το θέμα των γνωριμιών κορυφώθηκε μέρες αργότερα στο -καθιερωμένο πλέον- polyglot club της Πέμπτης, αλλά θα το αναλύσω σε επόμενο κείμενο.
Την επόμενη νύχτα, σειρά είχε η Marsa, μια εξαιρετική, παραθαλάσσια περιοχή, όπου μισό στην αμμουδιά και μισό στη θάλασσα, βρίσκεται το "Le Plug" με διαφορετικές μουσικές κάθε μέρα και εντυπωσιακή αρχιτεκτονική και θέα. Πριν φτάσουμε, περάσαμε από το δεύτερο σπίτι που υπάρχει στην Τύνιδα για εμάς. Βγήκα από το αυτοκίνητο, έβρεχε, είδα μια διώροφη μεζονέτα, έπεσα με τα γόνατα στο φρεσκοκουρεμένο γκαζόν, κοίταξα βορειοδυτικά προς τον Αλλάχ και φώναξα "ΓΙΑΤΙΙΙ;". Επειδή το σπίτι ήταν μόνο για κοριτσάκια μου είπαν... Δέκα λεπτά αργότερα, και με τη διάθεση να ξεχάσω το σπίτι, βρισκόμασταν στο κλαμπ. Αφού περάσαμε τις παλιακές κάμαρες της εισόδου, ανεβήκαμε μερικά σκαλιά πάνω από τη θάλασσα και βρεθήκαμε σε έναν φωτεινό, ξενέρωτο χώρο όπου, σε χαλαρό κλίμα, παρέες συζητούσαν γύρω από βαρέλια. Το κυρίως πιάτο ήταν λίγο πιο πέρα. Ένα βρώμικο, σκοτεινό δωμάτιο, με πολύ κόσμο, hipster-o-κατάστα με house, trance και παρόμοιες ενοχλητικές μουσικές. Το χειρότερο ήταν ότι όλοι σε σπρώχναν και σε πατούσαν σε αηδιαστικό βαθμό, οπότε πρέπει είτε να υποχωρήσεις είτε να κάνεις το ίδιο. Είπα να κρατήσω ένα επίπεδο και άρχισα να κοπανάω όποιον έβλεπα. Όχι, υποχωρήσαμε και καταλήξαμε στο φωτεινό και ξενέρωτο μέρος του μαγαζιού, το οποίο είναι open-air όταν ο καιρός το επιτρέπει και θα πρέπει να αξίζει. Εκεί γνωρίσαμε και έναν αστείο τύπο από την Καλιφόρνια, από τον οποίο μετά από δύο ώρες είχαμε λάβει προσκλήσεις για πάρτι της αμερικανικής πρεσβείας την επόμενη βδομάδα. Η πλάκα είναι ότι τελικά το πάρτι ήταν ΣΤΗΝ αμερικανική πρεσβεία, πράγμα το οποίο κατάλαβα λίγες μόλις ώρες πριν πάω, αλλά αυτό είναι για το επόμενο κείμενο.
ΥΓ. Ευχαριστώ πολύ για τις αναγνώσεις και το feedback, ελπίζω να σας αρέσουν και τα υπόλοιπα!
ΥΓ. Ευχαριστώ πολύ για τις αναγνώσεις και το feedback, ελπίζω να σας αρέσουν και τα υπόλοιπα!