Στην Τυνησία βρέθηκα στις 26 Φεβ. μετά την εισαγωγή μου σε ένα πρόγραμμα -και τρεις συνεντεύξεις- ώστε να κάνω ένα marketing internship διάρκειας τριών μηνών. Η αναπηρία μου σε Γαλλικά και Αραβικά ήξερα ότι ίσως είναι πρόβλημα αλλά δεν πτοήθηκα. Πήγα αρχικά στη Ρώμη, απήλαυσα μερικά ποτήρια Chianti, μια πίτσα και έναν βαθύ ύπνο, και ξύπνησα για το μεγάλο ταξίδι που είχε μικρή διάρκεια. Μόλις 75 λεπτά μετά την επιβίβαση μου, βρισκόμουν στην Τύνιδα. Εκεί με περίμεναν δύο νεαρά άτομα τα οποία θα με πήγαιναν στο σπίτι που θα έμενα. Παρέα με άλλους. Αρκετούς άλλους. Κατά την έξοδο από τον χώρο του αεροδρομίου ρώτησα αν μπορούσαν να κάνω ένα τσιγάρο, έγνεψαν καταφατικά με ευγένεια και έβγαλα να στρίψω ένα. Οι δυο τους κοιτάχτηκαν τρομαγμένα και μου είπαν πως δεν είναι η καλύτερη ιδέα να καπνίζω στριφτά τσιγάρα διότι ο καπνός χρησιμοποιείται μόνο σε περιπτώσεις χόρτου και η σχετική νομοθεσία είναι πάρα πολύ αυστηρή. Δεν το πήρα πολύ σοβαρά και απλά συνέχισα.
Στα μέσα της διαδρομής σταματήσαμε στο σπίτι του ενός και ξάφνου εμφανίστηκε ένα πολύ παλιό αυτοκίνητο με τα διακριτικά της αστυνομίας. Μέσα στις διάφορες των ερωτήσεων ήταν και η "ποιος είναι ο περίεργος που κουβαλάτε;". Ο περίεργος λοιπόν, μόλις είχε σβήσει ένα ακόμα τσιγάρο έξω από το αυτοκίνητο όσο περίμενε. Ενώ γινόταν ο έλεγχος του διαβατηρίου μου, ο Μπέκας ανακαλύπτει τη σβησμένη γόπα και με αυταρέσκεια και γλαφυρότητα μου λέει κάτι σαν "أنا لا أعرف ما أكتبه". "Τώρα μου κανες τα μούτρα κρέας" απάντησα. Μετά από το ψάξιμο, η απογοήτευση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του και ζήτησε από τους συνεπιβάτες να μου μεταφέρουν πως δεν πρέπει να κουβαλώ καπνό γιατί θα μπω σε μπελάδες. Ωραία ξεκινήσαμε, σκέφτηκα. Επόμενη στάση, το σπίτι.
Στα μέσα της διαδρομής σταματήσαμε στο σπίτι του ενός και ξάφνου εμφανίστηκε ένα πολύ παλιό αυτοκίνητο με τα διακριτικά της αστυνομίας. Μέσα στις διάφορες των ερωτήσεων ήταν και η "ποιος είναι ο περίεργος που κουβαλάτε;". Ο περίεργος λοιπόν, μόλις είχε σβήσει ένα ακόμα τσιγάρο έξω από το αυτοκίνητο όσο περίμενε. Ενώ γινόταν ο έλεγχος του διαβατηρίου μου, ο Μπέκας ανακαλύπτει τη σβησμένη γόπα και με αυταρέσκεια και γλαφυρότητα μου λέει κάτι σαν "أنا لا أعرف ما أكتبه". "Τώρα μου κανες τα μούτρα κρέας" απάντησα. Μετά από το ψάξιμο, η απογοήτευση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του και ζήτησε από τους συνεπιβάτες να μου μεταφέρουν πως δεν πρέπει να κουβαλώ καπνό γιατί θα μπω σε μπελάδες. Ωραία ξεκινήσαμε, σκέφτηκα. Επόμενη στάση, το σπίτι.
Κατά τη διαδρομή περάσαμε από τεράστια κτήρια πολυεθνικών και 5άστερων ξενοδοχείων και residential περιοχές με βίλες πισινάτες. Σε κάποιο σημείο στρίψαμε στην πινακίδα που έγραφε "Ariana" και είδαμε την άλλη όψη της πόλης. Μια φτωχή, πυκνοκατοικημένη περιοχή με ανάλογες πολυκατοικίες. Κάπου εκεί ήταν και το σπίτι που μένω.
4ος όροφος, διαμέρισμα με μεγάλο σαλόνι, όλες τις ανέσεις, φούρνο, τηλεόραση, πλυντήριο, φοβερό κλίμα ανάμεσα στους συγκατοίκους κτλ. Αυτά μου είχαν πει. Ας κρατήσουμε τον 4ο όροφο. Μεγάλο σαλόνι ναι, αλλά δε το λες lounge όταν μένουν και δύο άτομα εκεί. Φούρνος, ναι, τέσσερα μάτια με υγραέριο, τα οποία είχαν να καθαριστούν από την Επανάσταση των Γιασεμιών. Πλυντήριο, δύο έχουμε απλά δε δουλεύει κανένα. Τηλεόραση, όντως, λειτουργική και πάνω από 40 ίντσες απλά δεν υπάρχει κεραία ή "πιάτο". "Ας μη κάθομαι να γκρινιάζω, ακόμα δεν ήρθα", σκέφτηκα. Βλέπω το δωμάτιό μου, κοιτάω χάμω σε μια κρεβατάρα υπέρδιπλη, χαμός, λέω, θα γίνει. Που να 'ξεραν τα καημένα τα πλευρά μου τι τους έμελλε.
Πέντε άτομα ήταν όταν πρωτομπήκα, με το ζόρι ένα-δυο τα χαμόγελα που εισέπραξα. Βουλγαρία, Γερμανία, Ουκρανία, Βραζιλία, Ρωσία, Μαρόκο, Πολωνία οι χώρες που πέρασαν στην τελική φάση. Τέσσερεις άντρες, τέσσερεις γυναίκες. Μετά την ξενάγηση στο σπίτι πήγαμε για ένα τοπικό πιτόγυρο το "Shawarma" το οποίο για βρομιά ήταν αξιοπρεπέστατο. Επιστροφή, τακτοποίηση, μπάνιο και ύπνος. Έφυγε η πρώτη μέρα.Η συνέχεια ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα.
4ος όροφος, διαμέρισμα με μεγάλο σαλόνι, όλες τις ανέσεις, φούρνο, τηλεόραση, πλυντήριο, φοβερό κλίμα ανάμεσα στους συγκατοίκους κτλ. Αυτά μου είχαν πει. Ας κρατήσουμε τον 4ο όροφο. Μεγάλο σαλόνι ναι, αλλά δε το λες lounge όταν μένουν και δύο άτομα εκεί. Φούρνος, ναι, τέσσερα μάτια με υγραέριο, τα οποία είχαν να καθαριστούν από την Επανάσταση των Γιασεμιών. Πλυντήριο, δύο έχουμε απλά δε δουλεύει κανένα. Τηλεόραση, όντως, λειτουργική και πάνω από 40 ίντσες απλά δεν υπάρχει κεραία ή "πιάτο". "Ας μη κάθομαι να γκρινιάζω, ακόμα δεν ήρθα", σκέφτηκα. Βλέπω το δωμάτιό μου, κοιτάω χάμω σε μια κρεβατάρα υπέρδιπλη, χαμός, λέω, θα γίνει. Που να 'ξεραν τα καημένα τα πλευρά μου τι τους έμελλε.
Πέντε άτομα ήταν όταν πρωτομπήκα, με το ζόρι ένα-δυο τα χαμόγελα που εισέπραξα. Βουλγαρία, Γερμανία, Ουκρανία, Βραζιλία, Ρωσία, Μαρόκο, Πολωνία οι χώρες που πέρασαν στην τελική φάση. Τέσσερεις άντρες, τέσσερεις γυναίκες. Μετά την ξενάγηση στο σπίτι πήγαμε για ένα τοπικό πιτόγυρο το "Shawarma" το οποίο για βρομιά ήταν αξιοπρεπέστατο. Επιστροφή, τακτοποίηση, μπάνιο και ύπνος. Έφυγε η πρώτη μέρα.Η συνέχεια ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα.