Τέταρτο μέρος της αραβικής μου Άνοιξης και σε αυτό το κείμενο θα αναφερθώ αποκλειστικά στο φαγητό με πλούσιο υλικό. Μια μικρή παρένθεση για να παντρέψω αυτό με το τρίτο κείμενο.
Την προηγούμενη βδομάδα έγραφα με επιφύλαξη πως δεν έχω δει τη φιλοξενία που μου περιέγραψαν πριν φτάσω. Ε λοιπόν χθες με σταμάτησε μια απίστευτη κυρία στις σκάλες της πολυκατοικίας και μου μιλούσε γαλλοαράβικα. Με τη νοηματική κατάλαβα πως μου ζητούσε να περάσω στο σπίτι της. Δέχτηκα και βρέθηκα σε ένα χώρο με τεράστια τραπεζαρία, μεγάλους καναπέδες, αρχοντική παραδοσιακή διακόσμηση, ηλεκτρονικές συσκευές, όλα καινούργια. Μου έδειξε την εντυπωσιακή κουζίνα και άρχισε να γκαρίζει προς κάποιο άτομο που βρισκόταν στο σπίτι. Μετά από ένα λεπτό και μια μπανάνα που με έβαλε να φάω με το ζόρι, ήρθε η όμορφη κόρη της, η οποία κάνει master στην Αγγλική φιλολογία και στην προκειμένη έκανε τη μετάφραση. Χωρίς να το καταλάβω, είμαι καλεσμένος σήμερα (8/4) στο σπίτι τους για παραδοσιακό τυνησιακό φαγητό! Και μάλιστα μου είπαν όποτε θέλω να πηγαίνω για καφεδάκι και κουβεντούλα αφού κόρη, γιος και πατέρας μιλάνε αγγλικά. Αυτό που με βάζει σε σκέψεις είναι ότι με ρώτησε αν είμαι παντρεμένος και όταν απάντησα αρνητικά μου είπε "Αααα ωραία, ούτε η κόρη μου". Τουλάχιστον θα φάω σπιτικό φαγητό, τώρα αν κάτσει και νύφη, ok, πόσοι θα 'λέγαν "όχι" σε. πενήντα ίντσες τηλεόραση; :-P
Χρησιμοποιώντας την ώριμη αυτή διατύπωση σαν γέφυρα, ας περάσουμε στα φαγητά, αυτά που έχω ήδη δοκιμάσει.
Για να γευτεί κανείς φαγητά ντόπια, λαϊκά φαγητά πρέπει να κάνει υποχωρήσεις. Εστιατόρια σαν αυτά που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα, είναι στην Τυνησία μόνο για τουρίστες και το φαγητό που θα βρει κανείς εκεί δεν ανταποκρίνεται στην εγχώρια πραγματικότητα. Τα αυθεντικά εστιατόρια θυμίζουν γυράδικο της δεκαετίας του '90, με την καθαριότητα να μην αποτελεί προτεραιότητα, αλλά πολυτέλεια. Οπότε, το γεγονός ότι τα πάντα σερβίρονται στα πιάτα με τα χέρια, σε τραπέζια που χαρακτηρίζονται από τις εικαστικές πινελιές των προηγούμενων καθήμενων, δε θα έπρεπε να ανησυχεί κανέναν αφού η αποζημίωση έρχεται στην πρώτη κιόλας μπουκιά. Φύγαμε.
Την προηγούμενη βδομάδα έγραφα με επιφύλαξη πως δεν έχω δει τη φιλοξενία που μου περιέγραψαν πριν φτάσω. Ε λοιπόν χθες με σταμάτησε μια απίστευτη κυρία στις σκάλες της πολυκατοικίας και μου μιλούσε γαλλοαράβικα. Με τη νοηματική κατάλαβα πως μου ζητούσε να περάσω στο σπίτι της. Δέχτηκα και βρέθηκα σε ένα χώρο με τεράστια τραπεζαρία, μεγάλους καναπέδες, αρχοντική παραδοσιακή διακόσμηση, ηλεκτρονικές συσκευές, όλα καινούργια. Μου έδειξε την εντυπωσιακή κουζίνα και άρχισε να γκαρίζει προς κάποιο άτομο που βρισκόταν στο σπίτι. Μετά από ένα λεπτό και μια μπανάνα που με έβαλε να φάω με το ζόρι, ήρθε η όμορφη κόρη της, η οποία κάνει master στην Αγγλική φιλολογία και στην προκειμένη έκανε τη μετάφραση. Χωρίς να το καταλάβω, είμαι καλεσμένος σήμερα (8/4) στο σπίτι τους για παραδοσιακό τυνησιακό φαγητό! Και μάλιστα μου είπαν όποτε θέλω να πηγαίνω για καφεδάκι και κουβεντούλα αφού κόρη, γιος και πατέρας μιλάνε αγγλικά. Αυτό που με βάζει σε σκέψεις είναι ότι με ρώτησε αν είμαι παντρεμένος και όταν απάντησα αρνητικά μου είπε "Αααα ωραία, ούτε η κόρη μου". Τουλάχιστον θα φάω σπιτικό φαγητό, τώρα αν κάτσει και νύφη, ok, πόσοι θα 'λέγαν "όχι" σε. πενήντα ίντσες τηλεόραση; :-P
Χρησιμοποιώντας την ώριμη αυτή διατύπωση σαν γέφυρα, ας περάσουμε στα φαγητά, αυτά που έχω ήδη δοκιμάσει.
Για να γευτεί κανείς φαγητά ντόπια, λαϊκά φαγητά πρέπει να κάνει υποχωρήσεις. Εστιατόρια σαν αυτά που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα, είναι στην Τυνησία μόνο για τουρίστες και το φαγητό που θα βρει κανείς εκεί δεν ανταποκρίνεται στην εγχώρια πραγματικότητα. Τα αυθεντικά εστιατόρια θυμίζουν γυράδικο της δεκαετίας του '90, με την καθαριότητα να μην αποτελεί προτεραιότητα, αλλά πολυτέλεια. Οπότε, το γεγονός ότι τα πάντα σερβίρονται στα πιάτα με τα χέρια, σε τραπέζια που χαρακτηρίζονται από τις εικαστικές πινελιές των προηγούμενων καθήμενων, δε θα έπρεπε να ανησυχεί κανέναν αφού η αποζημίωση έρχεται στην πρώτη κιόλας μπουκιά. Φύγαμε.
Η μέρα ξεκινά συνήθως με μία πίτα με τυρί και αβγό και ένα κρουασάν σοκολάτα. Υπενθυμίζω στους μη πιστούς του μπλογκ ότι οτιδήποτε έχει να κάνει με ζύμη είναι φρεσκοψημμένο και χειροποίητο. 0,35€ για τις δύο λιχουδιές.
Το brik είναι ένα λεπτό τηγανιτό στρώμα ζύμης το οποίο μπορεί να περιέχει τυρί, αυγό, ή τόνο. Μικρό και πολύ λαδερό, αλλά αποτελεί ιδανικό ορεκτικό (για να τρυπήσει το στομάχι πριν το κάνουν τα καυτερά).
Στα περισσότερα μέρη, πριν την παραγγελία θα φέρουν καλάθια με ψωμί που γεμίζουν συνέχεια και ένα πιάτο με μαγιονέζα (συνήθως χειροποίητη με σκόρδο), harissa (το απόλυτα καυτερό μείγμα που συνοδεύει όλων των ειδών τα φαγητά με ψωμί ή πίτα ή κάποια ζύμη) και κάτι σαν καυτερή μελιτζανοσαλάτα, της οποία τη σύσταση δεν έχω ξεκαθαρίσει. Το πρώτο πιάτο της δεύτερης φωτογραφίας είναι απλά ένα ακόμα συνοδευτικό, όπως και η επίσης καυτερή σούπα. Η harissa, παρόλο που στην αρχή ήταν απαγορευτική, έχει ξεκινήσει συνοδεύει τα φαγητά μου πλέον.
Αγαπημένο μεσημεριανό όταν δεν υπάρχει μεγάλη πείνα είναι το chapati. Η λιχουδιά αυτή είναι μια χοντρή, στρογγυλή πίτα -σαν αυτή του πιτόγυρου- κομμένη κατά μήκος στη μέση, με επάλειψη μαγιονέζας, harissa, της μελιτζανοσαλατας και ενός lavas quirit. Στη μέση βρίσκεται μία ομελέτα με κρεμμύδι, κίτρινο τυρί και αν ζητηθεί, ζαμπόν ή τόνος.
Το πιο χαρακτηριστικό παραδοσιακό φαγητό είναι το κους κους, για το οποίο όλοι λένε πως πρέπει να δοκιμάζει κανείς το σπιτικό (είπαμε, αύριο) και όχι του εστιατορίου. Παρόλα αυτά, και του εστιατορίου, με ψάρι ή λαχανικά, είναι αρκετά νόστιμο.
Προσωπικό αγαπημένο είναι η καυτερή, απολαυστική, κολασμένη, πρόστυχη Ojja ή Ojja merguez αν τη θέλετε με μικρά χωριάτικα λουκάνικα. Spicy σάλτσα ντομάτας, πράσινη πιπεριά, δύο αυγά "μάτια" και κρεμμύδια αποτελούν ένα φαγητό που θα πρέπει να γεννήθηκε σε φτώχεια και ανέχεια. Το συγκεκριμένο πιάτο, παρόλο που είναι κατά κύριο λόγο ρευστό, τρώγεται χρησιμοποιώντας ψωμί και όχι πιρούνι ή κουτάλι. Κάτι άσχετοι τουρίστες ζητάν πιρούνι και τους κοροϊδεύουμε. Έχω ζητήσει τρεις από τις τέσσερεις φορές που έχω φάει. Το καλάθι με το ψωμί γεμίζει συνεχώς με αποτέλεσμα να σκας στα μέσα του γαστριμαργικού ταξιδιού.
Το πιο "δύσκολο" και αμφιλεγόμενο φαγητό είναι σίγουρα το Mulukhiyah το οποίο είναι κοτόπουλο βουτηγμένο σε μία πηχτή σάλτσα από σκόνη... μολόχας απ' ότι καταλαβαίνω. Πολύ βαριά και περίεργη γεύση, δε τη συνηθίζεις εύκολα. Θέλω να ξαναδοκιμάσω για να βγάλω συμπέρασμα.
Κοινότυπο fast food είναι τα διάφορα σάντουιτς με κοτόπουλο, μοσχάρι ή ψαρικά με μαρούλι, κρεμμύδι, βραστή πατάτα και τις τρεις στάνταρ σως που προανέφερα. Αυτά μπαίνουν σε ψωμί, πίτες, κρέπα ή όποια άλλη παραλλαγή βάλει ο νους σας. Συνοδεύονται με τηγανιτές πατάτες.
Ενδιαφέρον ήταν και "το μάτι του ισπανού" όπως το αποκαλούν. Τόνος με λαχανικά και μπαχαρικά στο περίβλημα, και βραστό αβγό στο κέντρο.
Ακολουθούν φωτογραφίες από κοινά πιάτα.
Σε ό,τι αφορά τα γλυκά, υπάρχουν πολλά σιροπιαστά, πάστες και γλυκά του κουταλιού, παρόμοια με αυτά που βρίσκουμε στην Ελλάδα. Η λιχουδιά που κρατά στο χέρι η φίλτατη Τάνια, λέγεται "Μπαμπαλούνι" και είναι ουσιαστικά ένας ξεροψημένος λουκουμάς.
Αυτά για την ώρα, ελπίζω να πεινάσατε!
ΥΓ.1 Όλες οι φωτογραφίες, εκτός από δύο, είναι δικές μου. Ευχαριστώ πολύ για τις αναγνώσεις!
ΥΓ.2 "Τα λιγουρεύεστε; Τα λιγουρεύεστε;" (βιβλιοπώλης)
ΥΓ.1 Όλες οι φωτογραφίες, εκτός από δύο, είναι δικές μου. Ευχαριστώ πολύ για τις αναγνώσεις!
ΥΓ.2 "Τα λιγουρεύεστε; Τα λιγουρεύεστε;" (βιβλιοπώλης)