Τελικά γαμπρός δεν έγινα αφού δε τα βρήκαμε με την φιλική οικογένεια που με φίλεψε. Εκπληκτικοί άνθρωποι, φιλόξενοι, δοτικοί και άλλα τέτοια. Έσκασα στο φαγητό και στο τέλος έμαθα πως μπορώ μέχρι και να πηγαίνω τα ρούχα μου να μου τα πλένουν, το ξεφτίλισαν κι αυτοί... Άκουσα κι ένα ωραίο, όταν στο τέλος τους ευχαριστούσα γεμάτος ενθουσιασμό, ο πατέρας της οικογένειας μέσα σε απόλυτη ηρεμία μου απάντησε πως δε χρειάζεται να τους ευχαριστώ διότι ήταν γραφτό να συναντηθούμε και φάμε μαζί. Δεν ήταν τόσο αυτό που είπε, αλλά ο τρόπος. Από τότε έχω πάει απλά για ένα καφεδάκι, κρατώντας γλυκά στα χέρια μεν, αδιάλλακτος δε. Χωρίς την 50ιντση Sony, ούτε φιλάκι θα πάρει η κόρη.
Πόσο διαφορετική ιδέα και αντιμετώπιση θα είχαμε στην Ελλάδα στη θέα αυτών των πραγμάτων... Δε μπορώ να πω ότι δε γέλασα σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά εδώ, σε μια χώρα που βρίσκεται δεκαετίες πίσω από την "πολιτισμένη" Ευρώπη και όπου η ομοφυλοφιλία αποτελεί ποινικό αδίκημα(!), φαίνεται πόσο αθώοι είναι οι Τυνήσιοι και ταυτόχρονα πόσο ενοχοποιημένοι είμαστε εμείς.
Τα φιλιά μου, θα επανέλθω πολύ σύντομα.
Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια και τις αναγνώσεις!