Μέσα σε καταρρακτώδη βροχή, περνώντας από βρόμικους και λασπωμένους δρόμους, αλλά και από το γραφικό παζάρι (σουκ) της περιοχής, έφτασα στο σταθμό και έκπληκτος διαπίστωσα πως πρόκειται για ένα κοινό τραμ, το οποίο για αδιευκρίνιστους, ακόμη, λόγους, αποκαλούν μετρό. Εννοιολογικά δεν έχουν άδικο, αλλά ακούγοντας κανείς μετρό, περιμένει κάτι υπόγειο. Απέτυχα πανηγυρικά να μην μπω τελευταίος, διότι γίνεται μάχη για το ποιος θα χωρέσει, ποιος θα κάτσει κτλ. Έξω και πίσω από τελευταίο βαγόνι υπάρχουν πάντα δυο-τρεις που στέκονται πάνω στο κομμάτι σίδερου που συνδέει τα βαγόνια χωρίς να δείχνουν ίχνος άγχους. Ένα καλό που παρατήρησα είναι ότι οι νέοι παραχωρούν τη θέση τους σε ηλικιωμένους, ένα κακό, ότι οι ηλικιωμένοι μάλλον παραχωρούν τις οδοντόβουρτσές τους στους νέους. Αλτρουιστές, δε μπορώ να πω…
Επιστρέφοντας από τη δουλειά, πάω είτε για τρέξιμο στις παλιές ολυμπιακές εγκαταστάσεις της Τύνιδας ή για να καμιά βόλτα σε περιοχές που δεν έχω εξερευνήσει. Το τρέξιμο χρειάζεται ανάλογα υποδήματα, οπότε είπα μια μέρα να πάω στην τοπική λαϊκή αγορά-παζάρι να πάρω κάτι φθηνό, ίσα-ίσα για τον λίγο καιρό που θα είμαι εδώ. Βεβαίως η ποικιλία τεράστια, αποκλειστικά με μαϊμούδες, ενίοτε και second hand, ή στην προκειμένη second foot. Βεβαίως προτίμησα κάτι καινούργιο, αλλά μόλις έβλεπαν τον καραμπινάτο τουρίστα, 'λέγαν όποια τιμή τους κατέβαινε στο κεφάλι. Μάλιστα ένας εξ' αυτών μου έδειχνε την ταμπέλα ενός "ADIPAS" λέγοντας μου "δες, είναι γνήσιο, γράφει Made in Italy!". Του είπα πως τα γνήσια Adidas φτιάχνονται στην Ινδονησία και το Βιετνάμ και o υπέρτατος θεούλης μου απάντησε πως τα έχει και σε "made in Vietnam". Τελικά έκανα καλό deal (νομίζω) και το λύσαμε.
Κλείνω απότομα με μία σχετική ιστορία. Μια Κυριακή ήρθε μια Τυνήσια που γνώρισα να με πάρει για να πάμε εκδρομή. Την είχα συμπαθήσει λόγω της αμεσότητας και της άνεσης που είχε, αλλά όποτε τη ρωτούσα θέματα σχετικά με την κουλτούρα της, η άνεση πήγαινε περίπατο και ταλαντευόταν ανάμεσα στην πραγματικότητα και την υπερπροσπάθεια να μη φανεί κάτι λιγότερο από Ευρωπαία. Μετά έμαθα πως ήταν είκοσι χρονών και τη δικαιολόγησα (μαζί με την κρυάδα που έφαγα). Στην πορεία και ενώ μου έλεγε πόσο ανοιχτή είναι στη διαφορετικότητα κτλ, μου πετάει ότι σιχαίνεται αυτούς που βγαίνουν έξω και πίνουν αλκοόλ, δεν εννοούσε πολύ αλκοόλ, εννοούσε ακόμα και μία μπύρα. Ξαναστραβώνω με το οξύμωρο των λεγόμενών της, μη τα πολυλογώ, στο τέλος έμαθα ότι έχει άλογα και γήπεδο τένις στο σπίτι της και νομίζω πως έχω βρει το άλλο μου μισό. Την αγαπώ αληθινά. :P
Ευχαριστώ πολύ για τις αναγνώσεις!