(Οι φωτογραφίες που χρησιμοποιούνται είναι όλες από προσωπικό αρχείο και δεν έχουν υποστεί επεξεργασία.)
Πάνω που είχα συνηθίσει τη ζωή, την κουλτούρα και άρχισα να ψευτοσυνεννοούμαι με κάτι Αραβικά και Γαλλικά, οι μέρες στην Τυνησία τελείωναν και ο δρόμος της επιστροφής άνοιγε διάπλατα. Με την σημαντικότερη φίλη που έκανα εκεί, το δεύτερο πιο αγαπημένο μου άτομο από τη Βραζιλία (μετά τον Ροναλντίνιο), αρχίσαμε να γιορτάζουμε τη μεγάλη έξοδο σε κάθε ευκαιρία που μας δινόταν. Σαν αποτέλεσμα, κάναμε βόλτες, συναρπαστικές γνωριμίες και διεισδύσαμε ακόμα πιο βαθιά στην τυνησιακή κουλτούρα. Τίποτα απ' όλα αυτά όμως δεν μπορούσε να ανταγωνισθεί αυτό έμελλε να ακολουθήσει.
Επόμενη στάση ήταν το φαράγγι της Μιντές, το οποίο βρισκόταν πολύ κοντά στα σύνορα με την Αλγερία, εκτινόταν σε μεγάλο μήκος και είχε εντυπωσιακά μεγάλο βάθος. Επίσης εκεί έχουν γυριστεί σκηνές από το Star Wars, το Indiana Jones και τον Άγγλο Ασθενή.
Η συνέχεια ήταν ένα κομμάτι το οποίο θα περιγράψουν οι εικόνες καλύτερα από μένα. Βόλτα σε χρυσαφένια άμμο με καμήλες και παιχνίδι με τη sister σα να είμαστε παιδάκια:
Τις τελευταίες δύο μέρες του ταξιδιού μας τις περάσαμε στο νησί. Ένα νησί με αέρα κυκλαδίτικο και καταπληκτική καταπράσινη θάλασσα (την οποία δυστυχώς δε χαρήκαμε λόγω αέρα) και αμμουδιά βανδαλισμένη σχεδόν ολόκληρη από τα τερατώδη ξενοδοχειακά συγκροτήματα.
Ξεκουραστήκαμε, χαλαρώσαμε και κουβαλώντας 1,5 κιλό άμμου Σαχάρας, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Κάναμε μια στάση για βενζίνη στο υπερσύγχρονο βενζινάδικο της φωτογραφίας και μετά από αμέτρητες προσευχές στον Αλλάχ για να γλιτώσουμε από του χάρου τα δόντια (Τυνήσιοι οδηγοί) φτάσαμε αισίως στην Τύνιδα.
Ευχαριστώ πολύ όλους για τις αναγνώσεις.
Κάπου εδώ το μπλογκ κλείνει τον κύκλο του μαζί με το τέλος της Αραβικής μου Άνοιξης.
Επιφυλάσσομαι...